Chromolithografie
Geschiedenis
De Chromolithografie kende zijn bloei in de 19de eeuw. De steendruk of lithografie werd reeds ontdekt in 1798 door Aloys Senefelder te München. Als men de legende mag geloven noteerde hij de opdracht voor zijn strijkster op een kalksteen (bij gebrek aan papier) en ontdekte zo de steendruk. Hij verfijnde de techniek en deze is tot op heden praktisch nog steeds dezelfde gebleven.
Chromolithografie was de methode bij uitstek voor het reproduceren van gekleurde drukwerken.
De productie van een chromo is een vrij ingewikkelde techniek. De kalksteen wordt eerst gepolijst met fijn puimsteen en ten slotte met vochtig zand verder afgewerkt tot men een perfect glad oppervlak bekomt. De lithograaf tekent dan met een speciaal vet krijt of met een penseel de tekening in spiegelbeeld op de steen. De tekening zelf wordt zonder schaduwen of accentueringen op de lithografische steen of plaat aangebracht. Daarna wordt de steen bedekt met een oplossing van Arabische gom en salpeterzuur. Door deze bewerking worden de niet getekende plaatsen geëtst en vormt er zich oplosbaar kalknitraat. De stenen worden nu gewassen, de geëtste plaatsen slorpen water en daar waar er met vet krijt getekend werd blijven de stenen ondoordringbaar. Nu kan men met de inktrol over de steen gaan. De vette plaatsen worden beinkt en de natte stoten nu de inkt af. Het geheel is nu klaar om te drukken.
Overdrukken kunnen worden gemaakt waarmee dan achter elkaar de hele bewerking wordt gehaald met een steen voor elke kleur. Tegenwoordig wordt de tekening ook fotomechanisch op de lichtgevoelige gemaakte steen overgebracht. Dit noemt men fotolithografie. In een verder stadium kan de steen door een metaalplaat van zink of aluminium worden vervangen.
De productie van chromo's.
